συναρμολόγημα

το, Ν

κατασκευή που προήλθε από την αρμονική και επακριβή σύνδεση επιμέρους τμημάτων.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συναρμολογώ. Η λ. μαρτυρείται από το 1856 στο Λεξικόν Γαλλοελληνικόν και Ελληνογαλλικόν τού Σκαρλάτου Βυζαντίου].